У Асавецкім сельскім Доме культуры прайшоў творчы вечар да 75-гадовага юбілею ўраджэнца вёскі Ямінск кіраўніка ансамбля “Мінскі гармонік” Івана Раманчука

Менавіта такімі радкамі можна сказаць пра лёс таленавітага музыканта, педагога, паэта, кіраўніка ансамбля «Мінскі гармонік», нашага земляка Івана Мікалаевіча Раманчука. З нагоды яго 75-гадовага юбілею і да Года малой радзімы ў Асавецкім сельскім Доме культуры прайшоў творчы вечар «З гармонікам па жыцці».

І.М. Раманчук нарадзіўся ў весцы Ямінск. Ён, як кажуць, разам з малаком маці ўвабраў усю любоў да свайго краю. 3 малых год хлопчык выказваў цікавасць да народнай музыкі, танцаў, спеваў. Калі ў трынаццацігадовым узросце атрымаў ад бацькі ў падарунак гармонік, радасці яго не было канца. З-за гармоніка не бачна было галавы Івана, калі той расцягваў мяхі інструмента. А як па-заліхвацку граў на вяселлях і вечарынках! 3 той пары і не развітваецца зямляк з гармонікам, як са сваім сябрам.

Песні, якія пачуў ад матулі Ніны Паўлаўны, пачынаў падбіраць і іграць. Наступнай прыступкай да мастацтва была імправізацыя на народныя мелодыі з роднай вёскі: польку, вальс, кадрыль. Пазней і сам пачаў ствараць яркія музычныя кампазіцыі.

Пасля заканчэння педагагічнага інстытута імя М. Горкага ў г. Мінску Іван Мікалаевіч доўгі час працаваў у сістэме адукацыі, але ж мастацтва перацягнула на свой бок. Спачатку ён – заліхвацкі гарманіст ансамбля «Гармонік» пры сталічным Палацы культуры чыгуначнікаў. Калектыў узяўся за рэабілітацыю аднайменнага беларускага музычнага інструмента. На базе цэнтра этнаграфіі і фальклору «Каляндар» у 1992 годзе І.М. Ра-

манчук стварае свой ансамбль пад назвай «Менскі гармонік». У новы калектыў прыйшло шмат моладзі, якая па-сапраўднаму «гарэла» творчасцю. Ансамбль земляка – пастаянны ўдзельнік сталічных святаў, выступае на рэспубліканскіх фестывалях «Звіняць цымбалы і гармонік», «Пеўчае поле», «Мемарыял памяці» і іншых, выязджае з канцэртамі за мяжу. Запісы на радыё і тэлебачанні пачалі прыносіць славу. I хоць калектыў пастаянна абнаўляецца, але планка высокага прафесійнага майстэрства застаецца.

I.М. Раманчук часта выка-рыстоўвае ў напісанні сваіх песень вершы вядомых беларускіх аўтараў, у тым ліку Петруся Броўкі, Яўгеніі Янішчыц. Палітра твораў музыканта вялікая, шматжанравая: ад фальклорных матываў да эстрады. Вялікім поспехам карыстаюцца песні «Сустрэча з домам», «Слова да маці», «Менскі гармонік», «Спявай душа народная», «Матчына акенца»... А яшчэ – пра Любань «У белым рамонку» на словы паэта Уладзіміра Паўлава. Увогуле, усе песні Iвана Мікалаевіча – гэта радасць і боль за свой бацькоўскі кут, непарыўная сувязь паміж асобай і месцам яе нараджэння. Галоўная ідэя твораў – любоў да сваёй малой радзімы. Ён нібы перасцерагае: у жыцці, каб не згубіцца на белым свеце, трэба трымацца свайго роду-племені. Не выпадкова, адна з якасцей юбіляра – гэта пастаянная цяга да бацькоўскага краю, да тых мясцін, дзе нарадзіўся і ўзрос.

Кіраўнік ансамбля «Мінскі гармонік» – заўсёды жаданы і чаканы госць на Любаншчыне. I якое б свята ні праводзілася, ляціць Іван Мікалаевіч на малую радзіму. Замілаваны прыгажосцю чароўнай Арэсы, што працякае праз Любань, Іван Мікалаевіч піша:

Цячэ чараўніца Арэса

Праз Любань у глыбіні Палесся,

Праз гаі, лясы і балоты,

Пад крык жураўліны журботны.

Партызанскі край мой любы,

Край славутых перамог,

Горад слаўны, родны Любань –

Скрыжаванне ўсіх маіх дарог...

Творчы вечар Раманчука стаў яго своеасаблівай справаздачай перад бацькоўскай памяццю, перад сваімі землякамі. Высокае выканаўчае майстэрства прадэманстравалі на мерапрыемстве ансамблі: «Сяброўкі» Забалацкага сельскага Дома культуры, «Любанскі гармонік» (які быў створаны Іванам Мікалаевічам), «Мінскі гармонік» (апошні прыехаў са сталіцы). Напрыканцы канцэрта «гармонікі» паядналіся і па-заліхвацку выканалі песні кампазітара, а сам юбіляр разам з цудоўным музыкантам Сяргеем Конухавым ім акампанаваў.

І, канешне, былі і кветкі, і падарункі, і часцінка душы Любаншчыны – дамашні хлеб з прысмакамі. Прыемнай неспадзяванасцю для ўсіх гасцей стаў падарунак і ад Раманчука: зборнік яго вершаў і песень «Святло матулі».

Любаншчына заўсёды славілася добразычлівымі, шчырымі і таленавітымі людзьмі. Хай і далей творчая дзейнасць Івана Мікалаевіча сілкуецца бацькоўскімі каранямі і дорыць яшчэ шмат вершаў і песень. А мы зычым яму шчасця, вялікай любові і натхнення.

Васiль Каткавец.

Версия для печати

К списку записей раздела>>